مانوستیک

ساختمان پایدار

ساختمان پایدار به عنوان مفهومی متمایز در تشخیص یک نوع خاص ساختمانی از انواع سبک‌ها و روش‌های متفاوت ساختمانی مرسوم می‌باشد که با ویژگی‌ها و مؤلفه‌های متناظر بر آن مفهوم سنجیده می‌شود. اساس ساختمان پایدار مبتنی بر اصول معماری پایدار می‌باشد و در فرایند تکوین معماری پایدار، به صورت ساختمان پایدار ظهور می‌یابد. نکته‌ی مهم ساختمان پایدار در قیاس با گونه‌های متفاوت مفاهیم مطرح شده این است که این ساختمان باید بتواند اصول  آرمان‌های توسعه‌ی پایدار و اهداف هزاره را مورد پوشش قرار دهد و اصول معماری پایدار را در عملکردهای خود به طور عینی به منصه‌ی عمل برساند. 

مشابهات مفهومی در شناسایی و اپیستمولوژی ساختمان پایدار، همانند معماری پایدار از مضامین متفاوتی که به مثابه‌ی ساختمان پایدار تلقی می‌گردند مستقل است. ساختمان سبز، ساختمان غیرفعال، ساختمان صفر انرژی، ساختمان بومی و اقلیمی به عنوان مفاهیم مستقلی هستند که به مثابه‌ی ساختمان پایدار در مضامین معماری به کار می‌روند.

هدف از ساختمان پایدار، سوق‌دهی صنعت ساختمان در جهت اهداف هزاره و اصول توسعه‌ی پایدار است و گاه در این مضمون با مصادیق گونه‌های دیگر معرفی شده از قبیل ساختمان سبز و ساختمان بومی دارای تعارضاتی در اصول و مبانی می‌باشند. به طور مثال، استفاده از انرژی خورشیدی در ساختمان پایدار و ساختمان سبز دارای امتیازاتی برای دست‌یابی به اهداف معین استفاده از انرژی‌های تجدید‌پذیر می‌باشد. اما نوع رویکرد به انرژی خورشیدی در ساختمان پایدار بسیار متفاوت‌تر از رویکرد به انرژی خورشیدی در ساختمان سبز می‌باشد. در بحث ساختمان سبز، انرژی خورشیدی با استفاده از پنل‌های فتوولتائیک در دسترس ساختمان قرار می‌گیرد. اما در ساختمان پایدار، این امر بیشتر به سرمایه‌گذاری‌های کلان شهری منوط می‌شود و تا حد امکان تلاش می‌شود پنل‌های فتوولتاییک در ساختمان‌ها مورد استفاده قرار نگیرد. زیرا این پنل‌ها از نظر مواد به کار رفته و فرایند تولید، بازیافت‌پذیری نسبتاً اندکی دارند و به علت تیرگی سطوح تابش‌پذیر آن، موجب افزایش 20 درصدی حرارت در محیط می‌شوند که از نظر اثرگذاری اقلیمی امری منفی و مغایر با اهداف توسعه‌ی پایدار و در تعارض با اصول آن می‌باشد. بنابراین آن‌چه در ساختمان سبز به عنوان یک امتیاز تلقی می‌شود، می‌تواند در تعارض و تناقض با ساختمان پایدار واقع شود.